Willem Jeuken stond in de motregen bij het graf van zijn vader. Samen met zijn moeder Dat deden ze wel vaker. Zo’n drie keer per jaar. Zijn vader was midden jaren zeventig overleden. Half zestig was hij toen. Een tweede hartaanval werd hem fataal. Zijn moeder miste hem nog elke dag. En hoewel niet elke dag, deed Willem dat ook. Elk bezoek aan het graf in Braamveld was een herhaling van de vorige keer. Zijn moeder haalde een nat doekje over de steen en daarna liepen ze nog een rondje over het kerkhof. ‘Kijk, daar ligt Sjaak Nouwens,’ wees ze naar een verweerde grafsteen.